Η πραγματικότητα, παραμένει αμετάβλητη και γλυκερή. Χάνει σιγά σιγά την αξία του τρέχοντος και γίνεται μια άσχημη μονιμότητα, γεμάτη μελαγχολικές και ενίοτε σκοτεινές αλέες.

Ανήκω, το ξέρω καλά, στις σπανιότητες (όχι με την έννοια της αξίας), που δεν χαίρονται τα συνηθισμένα και από τη μία γεμίζω τις φλέβες μου με ευγνωμοσύνη και απ' την άλλη βουλιάζω στις πιο άσχημες θάλασσες. Είναι αλήθεια αξιοπρόσεκτη η έννοια του αυτονόητου στη ζωή, που πάει πακέτο με την αφέλεια αυτών, που την αναπαράγουν.

Όχι, δεν απολαμβάνουμε όλοι το ίδιο χάδι, ούτε γευόμαστε ισόποσες μερίδες λύπης. Το κοινό μας στη συμπαντική αυτή συντομία είναι ότι γεννηθήκαμε.

Μόνο σαν νούμερα σε έναν κατάλογο μαιευτηρίου, αλλά και πάλι διαχωριζόμαστε πρώιμα και στα πιο απλά ζητήματα: ώρας, φύλλου, ημέρας και έτους.

Μην το αναζητάς, διαφέρουμε σε πολλά, αλλά με σημαντικότερη διαχωριστική γραμμή την ποσότητα της αγάπης και του χαδιού, που έλαβε ο καθένας μας.

Λευτέρης Φράτης